Drijfveren

Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik moet binnenkort geopereerd worden aan mijn rug. In 2013 heb ik nog meegedaan aan de mooiste marathon die er bestaat, die van Rotterdam (ik kwam tot de 37 km, een lang verhaal). Nu moet ik tijdens een wandeling om de tien minuten gaan zitten omdat de pijn in mijn linkerbeen niet te harden is.

Spoedig ga ik geopereerd worden aan mijn rug. Afgelopen weekend, tijdens zo’n moeizame wandeling met mijn man (hij wil toch nog met me mee…) vraag ik me hardop af, al gruwelend bij de gedachte, wat zou nou de drijfveer van de chirurg zijn? Zo snijden in zo’n lijf, waarom zou iemand dat nou willen? Misschien denkt de chirurg wel hetzelfde over mijn werk? Wat zou ik nou antwoorden als een chirurg mij deze vraag zou stellen…..

Ik neem jullie mee in ‘mijn snijwerk’. Aan het begin van een behandeling probeer je als systeemtherapeut zo oprecht mogelijk contact te maken en kennis te maken met alle aspecten die spelen in gezinnen en echtparen. We maken kennis de mooie dingen die gebeuren tussen gezinsleden. Dit zijn de bouwstenen waarop we verder kunnen bouwen. Tegelijkertijd maken we ook kennis met de moeilijke dingen, de machteloosheid. Hierbij is het nodig om te kunnen verdragen, erbij te durven komen en blijven. Dit is niet altijd gemakkelijk. Het is een zoektocht naar waar het precies over gaat, samen met de client, waarbij je als hulpverlener je eigen gevoel gebruikt. Zo kan het in de ene situatie zo zijn dat bij de ene ouder die streng is voor een kind, je het gevoel hebt dat het klopt en dat het goed is, terwijl je bij een andere strenge ouder iets van binnen voelt. Er kriebelt iets, het voelt niet helemaal in orde. Om oprecht goed met elkaar te kunnen onderzoeken wat er aan de hand is, moet je ruimte durvenen kunnen geven aan wat er moeilijk gaat. Je moet durven bij de ouder stil te staan en ook bij jezelf, je eigen gevoel serieus nemen. Dit kan, net als ‘snijden’ zeer doen zowel bij de client als bij de hulpverlener. Onze ‘operatie’ is eigenlijk eerlijk en open met elkaar praten, waarbij je timing in orde moet zijn. 

De instrumenten van een chirurg moeten schoon en ontdaan zijn van alle bacteriën. Als systeemtherapeut of andere hulpverlener ben je zelf het instrument. Het ‘ontsmettingsmiddel’ is in dat geval collega’s, supervisie en intervisie. Hierbij gaat het niet perse over wat er bij een specifieke client inhoudelijk nodig is, maar is de blik vooral gericht is op wat er allemaal in het binnenste van de hulpverlener gebeurt. Dit helpt om cliënten weer fris tegemoet te treden. Bij FamilySupporters Rijnland hebben we intervisie in verschillende groepjes, daarnaast kunt je altijd aankloppen bij je collega’s, indien nodig. 

Dan nog mijn antwoord op de vermeende vraag van de chirurg, ‘waarom zou ik dit werk nou willen?’: Ik vind het een cadeau om met cliënten een zoektocht te mogen doen, bezig te mogen zijn met wezenlijke kwesties in hun leven. Mijn grootste kracht is niet mijn motoriek of mijn snelheid, maar meevoelen heb ik altijd wel aardig gekund (hoewel checken altijd geboden is). En van dit instrument mag ik gebruik maken.

Ik hoop dat het antwoord van de chirurg op de mijne zal zijn: Ik heb altijd al heel goed kunnen snijden en was voorzichtig met weefsels en kwetsbare dingen, daarnaast had ik altijd een goed stel hersenen en kon ik gemakkelijk het menselijk lichaam onder de knie krijgen. 

Daarnaast weet ik bijna zeker dat we een ding gemeen hebben: We willen allebei helpen het leven van cliënten mooier te maken. 

Ik ga me aan de talenten van de chirurg overgeven en als het allemaal lukt ga ik te zijner tijd weer gewoon een half uurtje hardlopen, goed voor geest en lichaam, mijn instrument, bovendien zal mijn leven een stukje mooier worden. En misschien vraag ik het de chirurg nog eens echt als ik de kans krijg.